به گزارش شهرآرانیوز، هنوز نمایش‌های دل‌انگیزش در روز‌هایی که فوتبال آن‌چنان تلویزیونی نشده بود و علاقه‌مندان به این رشته ورزشی راه ورزشگاه را در پیش می‌گرفتند تا بازی ستاره‌های محبوبشان را ببینند، در ذهن‌هاست؛ بازیکنی که در میانه زمین طنازی می‌کرد و در روز‌هایی که هنوز «پلی‌میکر» در فوتبال ایران مفهوم چندانی نداشت، یک پلی‌میکر تمام‌عیار بود. رضا صحابه، پیشکسوت فوتبال خراسان که در دهه ۵۰ و اوایل دهه ۶۰ توپ می‌زد، در شامگاه دوشنبه، هشتم مرداد، دار فانی را وداع گفت و جامعه فوتبال استان را داغ‌دار کرد؛ مردی که به‌عنوان هافبکی تمام‌عیار در دهه ۵۰ در فوتبال خراسان توپ می‌زد و در هفتادسالگی جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
رضا صحابه متولد ۱۳۳۳ بود؛ مردی که در دوران فوتبالی‌اش در تیم‌هایی ازجمله ۲۵ شهریور، پاس، راه‌آهن و منتخب خراسان بازی می‌کرد.
او هافبک طراحی بود که هم‌بازی‌هایش می‌گویند همیشه لبخند به لب داشت و هنگام عصبانیت هم با یک لبخند آب سردی روی خشم خود می‌ریخت. صحابه از خانواده‌ای ورزشی بود. او چهار برادر داشت که سه‌تایشان مثل خودش فوتبالیست بودند و در دنیای مستطیل سبز سیر می‌کردند. بهروز صحابه، برادر بزرگ‌تر رضا، در اوایل دهه ۷۰ در برهه‌ای ریاست فدراسیون فوتبال را بر عهده داشت. از رضا صحابه دو پسر و دو دختر به یادگار مانده است که البته هیچ‌کدام ورزشی نیستند و ترجیح داده‌اند مسیر زندگی خود را بپیمایند.
رضا صحابه در برهه‌ای که خداداد عزیزی هدایت پیام را به عهده داشت هم کار مربیگری کرد. البته او که مدرک A آسیایی داشت، هیچ‌گاه به‌صورت جدی مربیگری نکرد. او هم‌بازی ستاره‌هایی از فوتبال خراسان ازجمله اسماعیل خرسندی، مرتضی خادم، اعلمی و هادیان بود. این پیشکسوت فوتبال شامگاه دوشنبه، هشتم مرداد، در خواب دچار سکته شد و دار فانی را خیلی آرام و بی‌سروصدا ترک کرد. قدیمی‌های فوتبال او را به‌خوبی می‌شناسند و می‌گویند رضا صحابه مرد خوش‌خنده و همیشه‌شاد فوتبال این شهر بود؛ مردی که همیشه شغل آزاد داشت و این اواخر هم با وجود کهولت سن، دست از کارکردن نمی‌کشید.
اسماعیل خرسندی، از هم‌بازی‌های رضا صحابه، درباره درگذشت این پیشکسوت فوتبال می‌گوید: یادم می‌آید ده‌پانزده‌سال پیش به باشگاه رضا می‌رفتیم و با او کل‌کل داشتیم. رضا صحابه آن‌موقع یک باشگاه پینگ‌پنگ در خیابان گنبدسبز داشت و ما همیشه با پیشکسوتان و قدیمی‌های فوتبال آنجا به ملاقاتش می‌رفتیم، دیدار تازه می‌کردیم و با هم بازی می‌کردیم. کری‌ها و بگووبخند‌ها هنوز در گوشم است. خرسندی تصریح می‌کند: صحابه ویژگی‌های خوب زیادی داشت. بازیکن خوش‌نقشی بود و در کار توپ‌پخش‌کردن به‌عنوان یک هافبک عالی بود، اما مهم‌ترین خصلتش در خصایص اخلاقی او بود. او همیشه لبخند به لب داشت.