حضور کودکان، مادران و پدران عراقی که خدمت به زوارالحسین (ع) را شرف خود می‌دانند در مسیر پیاده روی زائران اربعین حسینی به سوی کربلا قدم به قدم دیده می‌شود.

مدتی پیش وقتی داشتم زندگی «مریم عمید» یکی از اولین روزنامه‌نگاران ایران و صاحب نشریه ««شکوفه» در سال ۱۲۹۲ خورشیدی را می‌خواندم، فارغ از همه تلاش‌هایش در شرایطی که حتی برخی زنان ناصرالدین شاه سواد خواندن و نوشتن خود را پنهان می‌کردند، یک نکته جالب ذهنم را مشغول کرد و آن این بخش از متن بود: «مریم عمید اگرچه روشن‌فکر بود، اما زنی بود که زندگی شخصی‌اش را با تمام مختصات عرفی زنانه حفظ کرده بود. تمام کار‌های خانه‌اش را خودش به‌تن‌هایی انجام می‌داد. به گفته یکی از نزدیکان، یک بار تمام استکان‌های نقره خود را فروخت تا بتواند مخارج چاپ نشریه شکوفه را بپردازد و در اثر عشق و علاقه مفرط در این راه، کلیه اموال و دارایی خود را صرف کار‌های اجتماعی و فرهنگی کرد.»

طوبی خانم گنجینه است. درست است که قصه همسرش و ۲۹ سال عاشقی اش کتاب شده؛ اما هنوز جای کار دارد تا فیلمسازان و نویسندگان دیگر به سراغش بروند و این الگوی صبر و عاشقی را به جامعه معرفی کنند.

عادت کرده‌ایم صبح‌ها که از خواب برمی‌خیزیم بدون استرس باشد، در آرامش محض باشد، تا روز جدید را هم با کمترین استرس بگذرانیم.

ظلم را چگونه معنا می‌کنید؟ مصادیق ظلم در ذهن شما چه کار‌هایی است و چه کسانی ظالم‌اند؟ آیا ظلم همیشه ظاهری خشن و خونین و کریه دارد؟

ما همدیگر را گم کرده بودیم. آخر شب بود و داغی هوا پریده بود. رفته بودیم زیارت. اول حرم حضرت عباس (ع) رفتیم و بعد امام حسین (ع).

زنان و مادران و حقیقت‌طلبان امروز باید قصه طفل شش‌ماهه کربلا را دست‌به‌دست بچرخانند و برای فرزندان خود روایت کنند و قدمی در این مسیر بردارند.

تربیت عفیفانه یعنی تربیتی که روش و منش و سبک و سلوکش عفاف داشته باشد. نتیجه و خروجی‌اش هم عفاف بیاورد. در واقع، در تربیت عفیفانه، شاید مشخصا کلمه «عفاف» آموزش داده نشود، بلکه هدف آن است که تفکری منتقل شود که عفاف محصول آن باشد.

از قدیم که یادم می‌آید و طفلی بودم که هنوز دست چپ و راستم را نمی‌شناختم تا همین حالا که بیشتر از ۳۰ سال می‌گذرد، محرم و روضه امام حسین (ع) همه را از زن و مرد و پیر و جوان گرد هم آورده؛ از روضه‌های خانگی ۱۰، ۱۲ نفره بگیر تا هیئت‌های بیشتر از حتی هزار نفر. هر شهر و هر کوی و برزنی را که بگردی محال است محله‌ای را پیدا نکنی که بوی چای روضه سیدالشهدا از آن به مشام نرسد و صدای روضه از آن به گوش نرسد.