ایالات متحده آمریکا یک فدراسیون است که مقامات آن در سطوح فدرال (ملی)، ایالتی و محلی به‌دست شهروندان این کشور انتخاب می‌شوند. در سطح ملی، رئیس‌جمهور به‌عنوان رئیس کشور به‌طور مستقیم از سوی مردم و از طریق مجمع گزینندگان انتخاب می‌شود. امروزه اعضای این مجمع‌ها بیشتر طبق آرای عمومی ایالت خود رأی می‌دهند. تمام اعضای مجلس قانون‌گذاری ملی (کنگره) به‌شکل مستقیم انتخاب می‌شوند.

پست‌های انتخابی زیادی هم در سطح ایالتی وجود دارند و هر ایالت دارای یک فرماندار انتخابی و یک مجلس قانون‌گذاری است. نظام انتخاباتی در ایالات متحده آمریکا روندی است که نزدیک به یک سال به‌طول می‌انجامد. در سطوح محلی مثل شهرستان‌ها و شهر‌ها نیز پست‌های انتخابی وجود دارد. بنابر پژوهش جنیفر لاولس، استاد آمریکایی علوم‌سیاسی، ایالات متحده ۵۱۹هزار و ۶۸۲مقام رسمی انتخابی در سال۲۰۱۲ داشته ‌است.

قوانین ایالتی بخش زیادی از جنبه‌های انتخابات را تنظیم می‌کنند. این جنبه‌ها شامل بخش مقدماتی، صلاحیت رأی‌دهندگان (فراتر از آنچه که در قانون اساسی آمده است)، تشکیل و اجرای مجمع گزینندگان هر ایالت و اجرای انتخابات سطوح ایالتی و محلی می‌شود. قانون اساسی ایالات متحده در اصول یکم و دوم و همچنین در متمم‌های مختلف (تا حدی) انتخابات فدرال را تعریف کرده‌ است. دولت فدرال چندین‌بار کوشیده است مشارکت انتخاباتی را با تصویب برخی قوانین افزایش دهد.

تأمین مالی انتخابات همیشه بحث‌برانگیز بوده ‌است، زیرا منابع خصوصی بخش بزرگ هزینه‌های تبلیغاتی را به‌ویژه در انتخابات‌های فدرال تأمین می‌کنند. طرح تأمین مالی داوطلبانه عمومی برای نامزد‌هایی که حاضر به قبول محدودیت مخارج انتخاباتی می‌شوند، در سال۱۹۷۴ برای انتخابات ریاست‌جمهوری در سطوح مقدماتی و پایانی معرفی شد. کمیسیون انتخابات فدرال که در سال۱۹۷۵ در اجرای یکی از متمم‌های قانون تبلیغات انتخاباتی فدرال به وجود آمد، موظف به اعلام هزینه‌های تبلیغاتی نامزدها، اعمال مقرراتی همچون محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های مشارکت‌های مالی و نظارت بر تأمین مالی انتخابات ریاست‌جمهوری است.

اصول انتخابات

یکی از اصول اساسی و مهم نظام سیاسی ایالات متحده آمریکا نظام نمایندگی است و می‌توان گفت در این کشور تقریبا بیش از هر کشور دیگری انتخابات برگزار می‌شود. این انتخابات در سطوح دولت فدرال، دولت‌های ایالتی و محلی برپا می‌شود. به‌عبارت دیگر تقریبا بسیاری از مشاغل از ریاست‌جمهوری تا مدیران مدارس یا فرودگاه‌ها را مردم برای دوره‌های مشخصی انتخاب می‌کنند. براساس آمار‌های موجود، در سراسر ایالات متحده آمریکا بیش از ۵۰۰هزار شغل از طریق انتخابات توزیع می‌شود که ۵۳۷سِمَت در سطح فدرال، ۸۰۰۰سمت در سطح دولت‌های ایالتی، و ۴۹۴هزار سمت نیز در سطح دولت‌های محلی است.

در سطح دولت فدرال، رئیس‌جمهور از طریق یک سیستم دومرحله‌ای انتخابات از یک‌سو به‌دست مردم و از سوی دیگر به‌وسیله افراد منتخبی که موظف‌اند فرد خاصی را انتخاب کنند، برای ۴سال برگزیده می‌شود. نمایندگان کنگره نیز مستقل با رأی مردم انتخاب می‌شوند. ملاک انتخاب نمایندگان مجلس نمایندگان، جمعیت بخش‌های انتخاباتی است و به‌ازای هر ۵۷۰هزار نفر یک نماینده به مجلس نمایندگان راه پیدا می‌کند که تعداد ۴۳۵نفر را شامل می‌شود. درحالی‌که هر ایالت بدون احتساب بزرگی و کوچکی ۲نماینده در سنا دارد. بدین ترتیب تعداد سناتور‌ها صرفا ۱۰۰نفر است که برای یک دوره شش‌ساله انتخاب می‌شوند.

تنها قوه‌ای که اعضای آن غیرمستقیم برگزیده می‌شود، قوه‌قضائیه یا قضات دیوان عالی فدرال است. ۹قاضی بلندپایه دیوان عالی فدرال و همچنین قضات دیگر محاکم قضایی با معرفی رئیس‌جمهور و تصویب سنا انتخاب می‌شوند. مدت فعالیت قضات دیوان عالی فدرال مادام‌العمر است. در سطح ایالت‌ها نیز تقریبا همین روند تکرار می‌شود. فرمانداران به‌عنوان رؤسای قوای مجریه مانند رئیس‌جمهور برای ۴سال برگزیده می‌شوند و هم‌زمان نیز نمایندگان مجالس قانون‌گذاری ایالتی انتخاب می‌شوند.

رأی‌گیری

شایع‌ترین روش انتخابی در ایالات متحده نظام نخست‌نفری است که در آن نامزد حائز آرای بیشتر، برنده‌ مطلق انتخابات است. ممکن است در برخی جا‌ها از نظام دونوبتی استفاده شود. در این نظام اگر هیچ نامزدی حائز حدنصاب مدنظر از آرا نشد، دور جدیدی از انتخابات بین 2نامزدی که بیش از دیگران رأی آورده‌اند، برگزار می‌شود. از سال۲۰۰۲ بسیاری از شهر‌های آمریکا از نظام تفضیلی برای انتخابات‌های خود استفاده می‌کنند.

رأی‌دهندگان به‌جای آنکه فقط به یک نفر رأی بدهند، اسامی نامزد‌ها را براساس ترجیح خود مرتب می‌کنند و به صندوق می‌اندازند. اگر نامزدی توانست بیش از نیمی از آرا را نصیب خود کند، برنده است. در غیر این صورت، نامزدی که کمترین رأی را آورده است، حذف می‌شود. آرایی که به نامزد حذف‌شده داده شده‌اند، دوباره شمارش می‌شود و به‌ترتیبی که در هر برگه رأی نوشته شده است، به نامزد‌های مدنظر اختصاص می‌یابد. این روند آن‌قدر ادامه می‌یابد تا یک نامزد بتواند بیش از نیمی از آرا را به‌دست آورد.

صلاحیت رأی‌دهندگان

معیار صلاحیت رأی‌دهندگان در قانون اساسی و مقررات ایالاتی مشخص شده‌ است. قانون اساسی تأکید دارد که حق رأی را نمی‌توان به‌واسطه‌ نژاد یا رنگ پوست، جنسیت یا سن افرادی که 18سال یا بیشتر دارند، از کسی گرفت. فقط مجالس قانون‌گذاری ایالتی می‌توانند فراتر از این شرایط، صلاحیت‌های جدیدی برای رأی‌دهندگان تنظیم کنند.

برخی ایالت‌ها، مجرمان به‌ویژه جانی‌ها را به‌مدت محدود یا تا ابد از رأی‌دادن محروم کرده‌اند. تخمین زده می‌شود که شمار آمریکایی‌های بالغی که به‌دلیل اتهامات جنایی فعلا یا تا ابد صلاحیت رأی‌دادن ندارند، حدود ۵٫۳میلیون نفر باشد.
در قوانین اساسی برخی ایالات از گذشته افراد «دیوانه» یا «سفیه» از رأی‌دادن منع شده بودند، اما امروزه این مسائل منسوخ شده است و در دست بررسی است تا حذف شود.

رأی‌دهی غیابی

رأی‌دهندگانی که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند در روز انتخابات پای صندوق‌های رأی حاضر شوند، می‌توانند رأی خود را با برگه رأی غیابی بفرستند. این برگه‌ها معمولا با پست ایالات متحده فرستاده و دریافت می‌شوند. برگه‌های رأی غیابی با وجود نامشان، اغلب شخصا توسط شهروندان درخواست و تسلیم می‌شود. در بیش از نیمی از سرزمین آمریکا مجوز «غیبت غیرموجه» نیز به شهروندان داده می‌شود تا بدین ترتیب لازم نباشد افراد، دلیل غیبت خود را ذکر کنند.

دیگر ایالات، از غایبان می‌خواهند دلایل غیبت خود مثل سفر یا ناتوانی را به‌شکل مستند ذکر کنند تا امکان رأی‌دهی غیابی داشته باشند. برخی از ایالت‌ها مثل کالیفرنیا و واشنگتن به شهروندان امکان می‌دهند به‌طور دائم به‌عنوان رأی‌دهنده غیابی ثبت‌نام کنند و پیش از هر انتخاباتی برگه رأی غیابی را دریافت کنند، اما معمولا در آمریکا هر رأی‌دهنده باید درخواست برگه رای غیابی را پیش از انتخابات مطرح کند. بیشترین کاربرد رأی‌دهی غیابی برای آمریکایی‌هایی است که خارج از این کشور زندگی می‌کنند. کنگره آمریکا در سال۱۹۸۶ قانون رأی‌دهی غیابی برای شهروندان ساکن خارج کشور را تصویب کرد.

این قانون به همه شهر‌وندان ایالات متحده که دارای یونیفرم هستند و کارکنان نیرو‌های کشتی‌های تجاری و اعضای خانواده‌های آن‌ها و تمام شهروندان ایالات متحده که خارج از آمریکا سکونت دارند، اجازه می‌دهد برای رأی‌دهی در همه انتخابات‌های فدرال به‌صورت غیابی ثبت‌نام کنند و رأی دهند. پیش از تصویب این قانون نیز برخی ایالت‌ها دستورالعمل‌های مشابهی را اعمال می‌کردند، اما این قانون این موضوع را ملی کرد. این اشخاص می‌توانند برگه‌های رأی خود را با خدمات ارسال محرمانه، نمابر یا ایمیل بفرستند.

برگه‌های رأی پستی

برگه‌های رأی پستی شبیه به برگه‌های رأی غیابی هستند، اما از این برگه‌ها برای حوزه‌های انتخابیه‌ای استفاده می‌شود که در روز انتخابات دارای حوزه رأی‌گیری باز نیستند. همه برگه‌های رأی ایالت‌های اورگان و واشنگتن با پست فرستاده می‌شوند.

رأی‌دهی پیش از موعد

رأی‌دهی پیش از موعد، روشی رسمی است که در آن شهروندان می‌توانند پیش از روز انتخابات آرای خود را بفرستند. شهروندان آمریکایی در ۳۳ ایالت و واشنگتن دی‌سی بدون هیچ عذری می‌توانند رأی خود را پیش از موعد بدهند.

تجهیزات رأی‌گیری

شهروندانی که رأی خود را در حوزه‌های رأی‌گیری می‌دهند، برگه‌های خود را با دستگاه‌های رأی‌گیری اسکن نوری یا دستگاه‌های رأی‌گیری ضبط الکترونیک مستقیم ثبت کنند. معمولا انتخاب نوع دستگاه رأی‌دهی با مقامات محلی حوزه استحفاظی حوزه‌های انتخابی مانند شهرستان‌ها، شهر‌ها و بخش‌هاست. بسیاری از این حوزه‌های محلی رأی‌گیری پس از سال۲۰۰۰ به‌موجب قانون حمایت از رأی‌گیری در آمریکا، دستگاه‌های خود را تغییر دادند. طبق این قانون دولت موظف بود هزینه‌های خرید دستگاه‌های جدید و جایگزینی آن‌ها به‌جای دستگاه‌های اهرمی و پانچ‌کارتی را تأمین کند.

انتخابات ریاست‌جمهوری

در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، رئیس‌جمهور و معاون اولش باهم انتخاب می‌شوند. این انتخابات به‌شکل غیرمستقیم برگزار می‌شود، یعنی برنده از طریق رأی اعضای مجمع گزینندگان آمریکا انتخاب می‌شود. مردم هر ایالت در نظام انتخاباتی آمریکا به‌صورت جداگانه و مستقل از ایالت‌های دیگر هم‌زمان در روز انتخابات، نمایندگان کنگره سنا (هر ایالت 2سناتور دارد) و افراد مجمع گزینندگان را انتخاب می‌کنند. تعداد مجمع گزینندگان هر ایالت برابر با تعداد نمایندگان آن ایالت در کنگره فدرال به اضافه۲ است، که همان تعداد نماینده سنای هر ایالت در سنای فدرال نیز هست. آرای مجمع گزینندگان هر ایالت را گروهی از گزینندگان می‌دهند و هر گزیننده حق یک رأی دارد.

شهروندان واشنگتن دی‌سی تا پیش از تصویب بیست‌وسومین متمم قانون اساسی مورخ۱۹۶۱ نماینده یا گزیننده‌ای در مجمع گزینندگان نداشتند. از امتیازات سامانه گزینندگان، ازدیاد نقش ایالت‌های کوچک‌تر است، هرچند ممکن است آرای عمومی در کل آمریکا به‌نفع نامزدی دیگر باشد. به‌عنوان مثال جرج بوش در انتخابات سال۲۰۰۰ در ایالت فلوریدا کمتر از ۱۰۰۰رأی مردمی بیشتر از ال‌گور به خود اختصاص داد. در نتیجه همه مجمع گزینندگان مربوط به ایالت فلوریدا به نفع بوش رأی دادند و بوش پس از 2بار شمارش دستی آرا و با رأی دادگاه به ریاست‌جمهوری رسید.

انتخابات سنا

مجلس سنای آمریکا ۱۰۰عضو دارد که هرکدام برای یک دوره شش‌ساله در حوزه‌های انتخابی 2کرسی انتخاب می‌شوند (2کرسی برای هر ایالت). یک‌سوم اعضای این مجلس هر 2سال یک‌بار از نو انتخاب می‌شوند. هر گروه از اعضایی را که در هر 2سال با رأی‌گیری دوباره مواجه می‌شوند، «کلاس» یا «دسته» می‌نامند. از میان هرکدام از این 3دسته، یکی باید رأس هر 3سال دوباره انتخاب شود. تا پیش از تصویب هفدهمین متمم قانون اساسی ایالات متحده در سال۱۹۱۳، شیوه انتخاب سناتور‌ها را هر ایالت تعیین می‌کرد و بیشتر ایالت‌ها، سناتور‌ها را از طریق مجالس قانون‌گذاری خود انتخاب می‌کردند و مجمع گزینندگان ایالتی دخالتی در این امر نداشت.

انتخابات مجلس نمایندگان

مجلس نمایندگان آمریکا ۴۳۵عضو دارد که در ایالت‌های تک‌کرسی به‌مدت 2سال انتخاب می‌شوند. انتخابات این مجلس هر 2سال یک‌بار در نخستین روز سه‌شنبه پس از روز اول نوامبر در سال‌های زوج برگزار می‌شود. امکان برگزاری انتخابات میان‌دوره‌ای در صورت مرگ یا استعفای یک نماینده وجود دارد. انتخابات مجلس نمایندگان به‌شکل نخست‌نفری در ۴۳۵حوزه انتخابیه برگزار می‌شود. نمایندگان ناظر از واشنگتن دی‌سی و سرزمین‌های ساموآی آمریکا، گوآم، جزایر ماریانای شمالی، پورتوریکو و جزایر ویرجین آمریکا نیز انتخاب می‌شوند.

انتخابات ایالتی

قوانین ایالتی و قانون اساسی هر ایالت که مجلس هر ایالت آن را کنترل می‌کند، انتخابات را در سطوح ایالتی و محلی تنظیم و اجرا می‌کند. در سطح ایالتی مقامات بسیاری انتخاب می‌شوند. از آنجا که اصل تفکیک قوا در سطوح ایالتی و فدرال به‌طور یکسان اجرا می‌شود، مجلس قانون‌گذاری و قوه‌مجریه (فرماندار) جداگانه انتخاب می‌شوند. فرمانداران و معاونان آن‌ها در هر ایالت به‌طور جداگانه یا باهم انتخاب می‌شوند. سمت‌های اجرایی مانند دادستان کل و وزیر ایالت نیز در برخی ایالت‌ها انتخابی‌اند. همچنین همه اعضای مجالس قانون‌گذاری و حوزه‌های قضایی نیز انتخابی‌اند. در برخی ایالت‌ها، اعضای دیوان‌های عالی ایالتی و دیگر اعضای قضایی ایالتی هم انتخاب می‌شوند. پیشنهاد اصلاح قانون اساسی نیز در برخی ایالت‌ها به همه‌پرسی گذاشته می‌شود.