حقوق بشر آمریکایی با طعم مرگ

حقوق بشر و آمریکا همان رابطه‌ای میانشان برقرار است که میان داعش و حقوق بشر. داعش، سر می‌برد و بمب گذاری و انتحار می‌کند. آمریکا بمباران دارد و تکه تکه کردن مردم. اندک اختلافی که بینشان می‌ماند به هوایی و زمینی بودن بمبشان است و نه چیز دیگر. چرا؛ یک تفاوت دیگر هم دارند؛ داعش ریشش را از یک قبضه کمتر نمی‌زند، اما آمریکایی دست به قبضه، ریشش را سه تیغه می‌کند. در مرگ آفرینی و ویرانگری شان تفاوتی نیست.

رعایت حقوق بشر را هم از روی دست هم تقلب می‌کنند. اینکه رفتار آمریکایی‌ها را با داعشی‌ها در یک ترازو گذاشتم برای این است که نسل امروز، داعشی‌ها را خوب به یاد دارد، ولی شاید بسیارشان رفتار آمریکا را به خاطر نیاورند. به هر حال تریبون و رسانه در شمار انبوه را آمریکا دراختیار دارد و سفید را سیاه می‌نماید تا سیاهی رویش را سپید بپنداریم.

نسل امروز هم ممکن است گاهی دچار تردید شود در این ماجرا وگرنه کسانی که ۱۲ تیر ۱۳۶۷ را به خاطر دارند، در «این همانی» آمریکا با قاتلان حرفه‌ای تردید نمی‌کنند.

گواهش هم حمله یواس اس وینسنس به ایرباس ایران است که در پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ از تهران راهی دبی بود. در این جنایت ۲۹۰ انسان ازجمله ۲۵۴ ایرانی تکه تکه شدند. آمریکایی‌ها هم هرگز از این جنایت عذرخواهی نکردند که هیچ، به ویلیام راجرز، فرمانده این کشتی مدال هم دادند. بله، معنای حقوق بشر یعنی این؛ بکش و مدال بگیر.

کسانی که این سطور را به تردید می‌خوانند می‌توانند خود گزارش‌های منابع بی طرف را بخوانند. یک جست وجوی کوتاه آنان را با واقعیت‌های تلخی آشنا خواهد کرد که عیان کننده ماهیت یانکی هاست.

سایت آزاد وی کی پدیا می‌تواند گزاره‌های روشنی در اختیار بگذارد برای کسانی که ماهیت دشمن را دوست می‌پندارند. از نگاه ما، اما کشوری که سلاح کشتارجمعی می‌سازد و با صدور مرگ افزار، اقتصادش را فربه می‌کند، حق ندارد از حقوق بشر حرف بزند.

کسانی که دستشان بوی باروت می‌دهد و نگاهشان از جنس شکارچی است جز مرگ نمی‌توانند سوغاتی داشته باشند. آدرس زندگی گرفتن از بانیان مرگ، نابخردی تمام است. ما نمی‌توانیم آن جنایت را فراموش کنیم. هرگز هم نمی‌بخشیم کسانی را که آب‌های سرزمینی ما را به خون فرزندان وطن رنگین کردند. نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم.