نگار موقر مقدم

سریال شهریار برای اولین‌بار سال ۸۶ از تلویزیون پخش شد و زندگی شهریار را جلوی دیدگان مخاطبان قرار داد. اما آنچه در تلویزیون نمایش داده شد، به مذاق همه خوش نیامد و این نگرانی را به وجود آورد که مردم با داستانی غیرواقعی از شهریار آشنا شوند.

در طی چند سال اخیر، پلتفرم‌های شبکه‌نمایش‌خانگی فضای مناسبی برای ساخت فیلم‌هایی در ژانر‌های جنایی، کمدی سیاه، عاشقانه، خانوادگی و... داشته‌اند.

بازگشت به خانه، مثل برگشتن به بطن مادرست، با هویتی غریب. جوری که دیگر انگار نه با کسی خرده‌برده‌ای داری و نه حتی دلبسته‌ احدی هستی جز مادر و پدرت.

هر کسی که گذرش به کتاب‌فروشی افتاده باشد و از قضا کتابی با جلد قرمز از نشر نگاه را از قفسه بیرون کشیده باشد و نام «مرگ کسب و کار من است» را روی جلدش خوانده باشد، به احتمال زیاد گرفتار نثر روان و قدرت نویسندگی «روبر مرل» خواهد شد.

شاید بتوان «در انتهای شب» را قصه آدم‌های درمانده و خسته از مسایل اقتصادی، زناشویی و مشکلاتی ریز و درشت دانست که گاهی می‌تواند هر خانواده‌ای را تنها در مقطعی از زمان از پا درآورد.

«هرس» داستانی است سراسر رنج و دلهره که در آن، سایه شوم جنگ دست از سر خانواده «رسول» برنمی‌دارد.

جستار، نسخه تازه‌ای از نوشتن است که در میان مخاطبان کتاب محبوب شده است.

گروه هم‌نوازان قاصدک در چندین شب متوالی با همکاری پردیس اردیبهشت به اجرای پرشور موسیقی اصیل ایرانی پرداخته‌اند.

«در انتهای شب» اثر آیدا پناهنده، نماینده نسل تازه‌ای از سریال‌هایی با دغدغه‌های امروزی است.

در کنار همه عواملی که سبب نادیده‌گرفته‌شدن آثار داخلی در مزنه ادبیات شده‌اند، ژست روشن‌فکری نیز واگیر پیدا کرده است.